Ο Ιωσήφ Βαλέστ ή Βαλέστρας ή Μπαλέστρας (Joseph Balestra) ήταν Γάλλος φιλέλληνας αξιωματικός, που γεννήθηκε στην Κρήτη και υπήρξε λοχαγός του Ναπολέοντα Βοναπάρτη. 
Στις 7 Ιουνίου του 1821 ήρθε στην Ελλάδα μαζί με τον Δημήτρη Υψηλάντη για να βοηθήσει στην οργάνωση του Αγώνα. Μετά την πολύτιμη προσφορά του στην Πελοπόννησο, έφτασε στο Λουτρό Σφακίων στις 20 Μαρτίου 1822 για να οργανώσει κι εδώ την Επανάσταση. Λίγες μέρες αργότερα, στις 8 Απριλίου ο έμπειρος αξιωματικός οδήγησε σε νικηφόρα μάχη τους Κρήτες αγωνιστές σε μια περιοχή έξω από το Ρέθυμνο. Στη συνέχεια σχεδίαζε να καταλάβει το Φρούριο του Ρεθύμνου και να μεταφέρει εκεί την Έδρα της Κρητικής Επανάστασης από το απομακρυσμένο Λουτρό. Όμως η λάμψη και η λαοφιλία του στους κύκλους των επαναστατών προξενούσαν τον φόβο και τον φθόνο στον Αφεντούλιεφ και σε άλλους Κρήτες αγωνιστές. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι τελευταίοι να σαμποτάρουν το εγχείρημα του την άνοιξη του 1822. Έτσι, στη μάχη που δόθηκε στις 15 Απριλίου για την κατάληψη του φρουρίου, ο Βαλέστρας όχι μόνο υπέστη συντριπτική ήττα, αλλά αιχμαλωτίστηκε και στη συνέχεια απαγχονίστηκε από τους Τούρκους.

Γεννήθηκε το 1756 στον Ασώματο Αγίου Βασιλείου και ήταν μεγαλύτερος αδερφός του Μελχισεδέκ Τσουδερού. Υπήρξε  οπλαρχηγός και στρατάρχης της επαρχίας Αγίου Βασιλείου, ο οποίος ηγήθηκε μαζί με τον Μελχισεδέκ σε πολλές μάχες  την περίοδο της Επανάστασης του 1821 στην Κρήτη. 

Στις 17 Δεκεμβρίου του 1821 ο Μιχαήλ Aφεντούλιεφ τον ανέδειξε Εκατόνταρχο και ένα χρόνο αργότερα, στις 4 Ιουλίου του 1822 σε Πεντακοσίαρχο. Επίσης, μετά την αναγνώριση του «Κρητικού Συμβουλίου»  το 1828, ο Γεώργιος Τσουδερός ήταν ένας από τους πέντε στρατάρχες της Κρήτης που διόρισε το Γενικό Στραταρχείο.

Μετά τη λήξη της Επανάστασης του 1821 και τη συνθήκη του Λονδίνου στην οποία δεν συμπεριλαμβάνεται η Κρήτη στο νεοσύστατο ελληνικό κράτος, ο Γεώργιος Τσουδερός αρνήθηκε να εγκαταλείψει τον αγώνα για την ελευθερία. Μέχρι το 1831 περιπλανιόταν στα βουνά του νησιού κυνηγώντας τον εχθρό και μάλιστα το 1841 σε πολύ προχωρημένη ηλικία πήρε μέρος στην αποτυχημένη επανάσταση των Χαιρέτηδων. Ως αναγνώριση για τις πολύτιμες υπηρεσίες του στο έθνος, ο Γεώργιος ορίστηκε το 1833 από τον Όθωνα Συνταγματάρχης της Βασιλικής Φάλαγγας. 
Ο δραστήριος αυτός κρητικός οπλαρχηγός, που αγωνιζόταν για την ελευθερία σχεδόν μέχρι το τέλος της ζωής του, πέθανε μακριά από την Κρήτη το 1846 σε ηλικία ενενήντα χρονών.

Αποτελεί μια εξέχουσα προσωπικότητα μεταξύ των αγωνιστών του 1821 στην Κρήτη. Μαζί με τα αδέλφια του Γεώργιο και Ιωάννη, διαδραμάτισε σημαντικότατο ρόλο στην οργάνωση και την εξάπλωση της Επανάστασης στο νησί. 

Γεννήθηκε το 1769 στον Ασώματο του Αγίου Βασιλείου και το κοσμικό του όνομα ήταν Μιχαήλ. Μελχισεδέκ ονομάστηκε το 1810 όταν χειροτονήθηκε ιερομόναχος στη Μονή Πρέβελη, όπου μόλις επτά χρόνια αργότερα αναδείχθηκε ηγούμενος της Μονής. 

Κατά την προεπαναστατική περίοδο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και λίγο μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης στην Πελοπόννησο ίδρυσε μαζί με τους αδερφούς του Ιωάννη και Γεώργιο τα πρώτα ένοπλα σώματα του Αγώνα στην Κρήτη. Σύμφωνα με τοπικές παραδόσεις, ύψωσε την πρώτη επαναστατική σημαία στον Αϊ-Γιώργη το Μεθυστή, κηρύσσοντας ανεπίσημα την Επανάσταση στο νησί στις 24 Μαΐου του 1821.  Στη συνέχεια ηγήθηκε σε πολλές νικηφόρες μάχες που ξέσπασαν κυρίως στην ενδοχώρα του Ρέθυμνου, αλλά και των Χανίων. Επίσης, τον Μάιο του 1822 συμμετείχε στη Γ' Συνέλευση των Κρητών, στους Αρμένους Χανίων, όπου ανέλαβε καθήκοντα φροντιστή υπό τον γενικό έπαρχο Κρήτης, Μιχαήλ Κομνηνό Αφεντούλιεφ.
Ο «Τσουδερογούμενος», όπως τον αποκαλούσαν σκοτώθηκε ηρωικά στο Πολεμάρχι  Χανίων  στις 3 Φεβρουαρίου του 1823, σε μάχη που δόθηκε για την κατάληψη του Πύργου Κισάμου.